„Projekt – HOMO SOVIETICUS“
WIRTUALNE ZWIEDZANIE
WYSTAWY „PROJEKT – HOMO SOVIETICUS”
Kliknij na napis, wycieczka otworzy się w nowym oknie
WSTĘP
W pałacu dworu w Tuskulanach prezentowana jest wystawa „Projekt – HOMO SOVIETICUS”, której celem jest ukazanie wysiłków i środków sowieckiego reżimu totalitarnego na rzecz stworzenia nowego środowiska społecznego, kulturalnego i politycznego. Jest to próba zrozumienia człowieka, który żył w Związku Sowieckim i na sowieckiej Litwie, zwanego czasem także homo sovieticus, a jednocześnie pokazania, w jakich warunkach żył i jaki był.
Poprzez przedmioty, teksty, fragmenty wspomnień i inne eksponaty odzwierciedlające ówczesny świat, ukazano ducha tamtego okresu i ogólne cechy epoki sowieckiej. Aby podkreślić złożoność i wewnętrzne paradoksy epoki sowieckiej, cała ekspozycja prezentowana jest na trzech poziomach: w górnej części ekranów i eksponatów – to, co było publicznie widoczne, oficjalnie ogłaszane i promowane; pośrodku, jak wyglądało codzienne życie ludzi, co uważano za „normalne”; w dole – odstępstwa od sowieckiej „normalności”: od przestępczości po niepoddawanie się i stawianie oporu systemowi itp. Oczywiście taki podział jest warunkowy – wszystko w życiu jest ze sobą powiązane. Być może lokalizacja wielu eksponatów wzbudzi wątpliwości i wyda się, że należy je przenieść w inne miejsce.
Opisy eksponatów miały na celu uwydatnienie paradoksalnych, wewnętrznych sprzeczności sowieckiej rzeczywistości. Wszystko to odsłania zasadniczą cechę tej ekspozycji – jest ona niepełna, podobnie jak niepełna jest także ocena epoki sowieckiej czy próby jej zrozumienia.
KULTURA
W epoce sowieckiej przeprowadzono wielką rewolucję kulturalną, mającą na celu stworzenie pod kontrolą partii i struktur państwowych nowej kultury sowieckiej, najbardziej „zaawansowanej i humanitarnej“ na świecie. Głównym jej celem było wszczepienie mieszkańcom zideologizowanego światopoglądu. Potrzeba wywierania wpływu doprowadziła do stosowania surowych wymogów wobec artystów, aby ich twórczość była zrozumiała dla ludu. W rezultacie, wraz z pojawieniem się socrealizmu, poszukiwanie bardziej nowoczesnej formy zostało poddane ostrej krytyce. Kultura stalinowska charakteryzowała się nadmierną gloryfikacją partii komunistycznej, osiągnięć przywódców Związku Sowieckiego, zwłaszcza Stalina, kultury rosyjskiej i lekceważeniem przeszłości i kultury burżuazyjnej (w tym litewskiej).
Po śmierci Stalina ideologiczne ograniczenia w polityce kulturalnej osłabły, pojawiło się więcej możliwości nie tylko pokazania części „burżuazyjnego” litewskiego dziedzictwa kulturowego, przedstawiając je przez pryzmat marksizmu-leninizmu, ale także rozwijania nowych form wyrazu. Odwoływanie się do folklorystycznej tradycji „ludu litewskiego” dawało wiele możliwości. Artyści wykorzystali je, by uzasadnić swój cel, jakim była nowoczesna forma.
W późnym okresie sowieckim, gdy presja ideologiczna osłabła, nowoczesne zachodnie prądy kulturowe zaczęły docierać do Związku Sowieckiego z większą łatwością, wywierając coraz większy wpływ na sztukę i społeczeństwo. Kultura popularna Stanów Zjednoczonych stała się w Związku Sowieckim obiektem zachwytu na masową skalę, dała też początek nieformalnym ruchom młodzieżowym, takim jak hipisi, punki, metalowcy itp. Jednak nawet taka zmodernizowana kultura sowiecka nie stała się w świadomości mieszkańców pełnoprawną alternatywą dla kultury zachodniej.
Odbiornik radiowy VEF RADIO. Łotewska SRR, 1965 r. Państwowa Fabryka Elektrotechniki w Rydze. „Pewnego późnego wieczoru czekałem na trolejbus na przystanku niedaleko konserwatorium, bardzo blisko urzędu bezpieczeństwa. Nagle usłyszałem transmisję Głosu Ameryki. Młody mężczyzna słuchał najnowszych wiadomości, trzymając w ręku mały odbiornik. W ogóle nie przeszkadzał mu fakt, że na przystanku czeka wiele osób, w tym mundurowi”. Skuodis V. Žaidimas KGB tinkluose (Gra w sieciach KGB). Vilnius, 1996.
ZMIANA MORALNOŚCI I WARTOŚCI
Okupacja Litwy miała na celu zmianę dotychczasowych wartości i pojęć moralnych miejscowej ludności. Burżuazyjna moralność musiała zostać zastąpiona nową – sowiecką. W czasach Stalina argumentowano, że nie istnieje moralność ogólnoludzka – jest tylko moralność klasowa. Oznaczało to brak litości dla wroga klasowego i powiązanie wszystkich norm moralnych z walką klasową i dążeniem proletariatu do zwycięstwa.
Po śmierci Stalina taka wojownicza moralność stopniowo słabła i została zastąpiona zasadami ogólnoludzkiej moralności, przypominającej prawdy chrześcijańskie, ale o innych nazwach. Uderzającym tego przykładem było przyjęcie w 1961 r. „Kodeksu moralnego budowniczego komunizmu”, który określał dwanaście zasad etycznych. Kodeks ten miał być środkiem kontroli społecznej w celu umocnienia władzy partii komunistycznej i kształtowania dobrych obywateli. Pomimo ogromnej kampanii ideologicznej mającej na celu wprowadzenie nowych wartości, „nowy człowiek sowiecki” nie przejął ich, a stare – chrześcijańskie – wartości znacznie osłabły. W rezultacie rozwinęła się moralność sprzeczna z zasadami określonymi w „Kodeksie moralnym budowniczego komunizmu”: obojętność wobec idei komunistycznych i Związku Sowieckiego jako ojczyzny, nieuczciwość w pracy, niezdrowe relacje rodzinne, tolerancja dla niesprawiedliwości, lenistwo, nieuczciwość itp. To najlepszy dowód na porażkę sowieckiego projektu.
Seria książek „Twój kodeks moralny”. Moskwa, 1962__ „Zasady kodeksu moralnego budowniczego komunizmu stają się coraz bardziej zakorzenione w życiu ludzi sowieckich. Jednak nie zakorzeniają się one same z siebie, ale w uporczywej walce z reliktami przeszłości, zmiatając z drogi cały brud przeszłości, który poszczególni ludzie przynieśli ze sobą z systemu burżuazyjnego lub który imperialistyczny świat próbuje rzucać nam pod nogi”. Balsys A. Žmogaus pozicija (Stanowisko człowieka). Vilnius, 1966.
RELIGIA
Zaraz po okupacji Litwy nowe władze komunistyczne ogłosiły, że Kościół zostanie oddzielony od państwa, a szkoła od Kościoła. Był to poważny wstrząs, biorąc pod uwagę, że większość litewskiego społeczeństwa stanowili katolicy. Celem władz sowieckich było, jeśli nie zniszczenie religii, to przynajmniej stworzenie warunków politycznych i społecznych, w których sama by się zniszczyła. Aby to osiągnąć, w okresie sowieckim organizacje religijne zostały zakazane, publikowanie literatury religijnej praktycznie wstrzymano i było ściśle kontrolowane, lekcje religii w szkołach zlikwidowano, a katechizacja i uczęszczanie dzieci do kościołów było utrudnione. Wszystkie kościoły uznano za własność państwową, a wiele z nich w dużych miastach zamknięto i wykorzystywano do celów innych niż religijne. Pod rządami Stalina doszło również do bezpośredniej przemocy: aresztowań księży, nakładania kar i deportacji zakonników, którzy nie wyrzekli się powołania, oraz represji wobec praktykujących katolików. Chociaż masowe represje wobec wiernych zmniejszyły się w okresie postalinowskim, najbardziej aktywni księża i wierni za głoszenie prawd wiary nadal byli prześladowani, a nawet skazywani.
Publiczne wyznawanie wiary było źle widziane przez cały okres sowiecki, ale część mieszkańców nie zrezygnowała z praktyk religijnych. Oprócz polityki ateizacji, modernizacja, która zniszczyła tradycyjne społeczności wiejskie, również zmniejszyła wpływ religii na społeczeństwo. Okoliczności te nie zdołały jednak zniszczyć Kościoła – wspólnoty religijne odegrały bardzo ważną rolę w ruchu wyzwoleńczym i w wielu przypadkach stały się ośrodkami działalności dysydenckiej.
Medalion. Lata 40.–50. XX w. Puchar. Rosyjska FSRS (Pietrozawodsk), 1953 r. Puchar wręczony drużynie litewskiej SRS w łyżwiarstwie szybkim, przez sportowców Karelsko-Fińskiej SRS.__ „Jeśli rytuał cywilny zostanie przeciwstawiony rytuałowi religijnemu, najbardziej trwały i solidny element religii zostanie zniszczony – obrzędy kultu religijnego, które mistyfikują bardzo ważne wydarzenia z życia osobistego. Jeśli te ważne ogniwa religijne zostaną skurczone i zniszczone, sam system edukacji religijnej również upadnie, gdyż znikną jego ważne elementy. Przecież każdy katolik i ogólnie chrześcijanin jest ochrzczony, bierzmowany, zawiera związek małżeński w kościele i jest grzebany z zachowaniem obrzędów religijnych. W ten sposób kult staje się środkiem wzbudzania uczuć związanych z religią, wzmacniania ideologii religijnej i obrazów mitologicznych”. Pečiūra P. Tradicijos vakar ir šiandien (Tradycje wczoraj i dziś). Vilnius, 1974.
PRZEMIANA TOŻSAMOŚCI
Aby umocnić nowy sowiecki porządek, konieczne było „przepisanie” historii okresu międzywojennego, wymazanie pamięci o byłym państwie litewskim i zniszczenie dowodów jego istnienia. Kontrolując informacje publiczne, można było przygnieść obywatela całym ciężarem państwa, a tym samym zmienić jego tożsamość. Nie tylko przepisywano podręczniki do historii, niszczono książki, które były ideologicznie nie do przyjęcia, cenzurowano dzieła artystyczne, ale także przekształcono środowisko życiowe. Pozmieniano nazwy ulic, radykalnej zmianie uległo planowanie urbanistyczne, stworzono nowe przestrzenie publiczne dla sowieckich ceremonii. Nowe osiedla kołchozowe i ich budynki wyraźnie różniły się od tradycyjnych wiejskich chat, które uważano za oznakę zacofania. Przymusowe wprowadzenie języka rosyjskiego i promocja rosyjskiej kultury odegrały znaczącą rolę w zmianie litewskiej tożsamości. Próbując zastąpić litewską tożsamość narodową wspólną tożsamością „bratnich republik sowieckich”, zachęcano do wzajemnych kontaktów i wymiany kulturalnej z innymi republikami Związku.
Podjęto próbę przekształcenia narodu w lud. Ludowa tożsamość pozwalała na wyrażenie uczuć narodowych, które kipiały w społeczeństwie, jednocześnie tłumiąc niebezpieczne aspiracje do niezależności politycznej. Reżimowi nie udało się jednak tego osiągnąć. Gdy tylko presja ze strony państwa zelżała, etnograficzna odrębność przekształciła się w demonstrację narodowej wyjątkowości i zaczęła wyrażać aspiracje do odmienności i oddzielenia się.
Oczywiście do zmiany tożsamości przyczyniły się nie tylko wysiłki państwa – jeszcze większy wpływ miały na to zmiany trybu życia, zmiany gospodarcze i społeczne. Stworzyło to raczej antyrosyjską, konserwatywną, obronną tożsamość, w ramach której pielęgnowano pamięć o niepodległości, która ostatecznie przebiła się na wiecach Sąjūdisu.
Pas narodowy „Kołchozowi Czerniachowskiego – 25”. Lata 70.–80. XX w.__ „Podobnie jak w przypadku każdego narodu sowieckiego, dziedzictwo dawnej kultury litewskiej również stało się wspólną częścią kultury socjalistycznej, ponieważ zostało wykorzystane do rozwiązania podstawowego zadania rewolucji kulturalnej – podniesienia poziomu kulturalnego przedstawicieli wszystkich sowieckich narodów i narodowości”. Šepetys L. Kultūra ir mes (Kultura i my). Vilnius, 1985.
CODZIENNOŚĆ
Życie na sowieckiej Litwie składało się nie tylko z oficjalnie promowanych planów rządowych i sowieckich projektów modernizacyjnych, ale także z codziennego życia ludzi, na które wpływ miały te plany i realne możliwości ich realizacji. W społeczeństwie rosła niewiara w to, co mówiła oficjalna prasa lub sowieckie statystyki – zdawano sobie sprawę, że informacje publiczne nie odzwierciedlają rzeczywistości, są fałszywe lub zniekształcone. W państwie sowieckim niezależna działalność ludzka poza kontrolą państwa była postrzegana z podejrzliwością i często prześladowana. Budziło to obojętność wobec pracy, hamowało inicjatywę i samodzielność. Sytuacja ta, a także systemowe wady gospodarki planowej, przyczyniły się do utrzymującego się braku szerokiej gamy artykułów gospodarstwa domowego. Z drugiej strony trudne warunki stymulowały ludzką zaradność i rozwijały kreatywne umiejętności w próbach samodzielnego zdobywania lub wytwarzania rzeczy. Towary były często kupowane nie dlatego, że były potrzebne, ale dlatego, że były aktualnie dostępne („rzucone”). Utrzymujące się niedobory i silne sieci znajomości pozwalały na rozkwit korupcji – znajomi często dostawali lepszą pracę, przydział na samochody lub mieszkania, wstęp na prestiżowe kierunki studiów itp.
Na sowiecką codzienność wpływało również oddzielenie społeczeństwa od Zachodu, co doprowadziło do kulturowej odmienności oraz doceniania i idealizacji zachodnich artefaktów kulturowych. Ponieważ państwo kontrolowało wszystkie sfery życia, podejmowano próby unikania lub wykorzystywania tych ograniczeń.
„Sietka” („Siatka”). Lata 70. XX w. __ „[…] zawartość […] takiej „sietki“ widoczna była jak na wystawie. Sowiecki człowiek niezbyt się jednak tym przejmował – ze sklepu nie wynosił niczego takiego, na co jego sąsiedzi, krewni czy współpracownicy nie mogli sobie pozwolić. Wszyscy byli równi: wszyscy z arbuzem, opakowaniem mleka, opakowaniem makaronu, kiełbasą i chlebem”. Бацман A. С надеждой на АВОСЬку // Собеседник, 2008.
PRZESTRZEŃ INTERAKTYWNA
Przestrzeń interaktywna to przestrzeń, w której zwiedzający muzeum indywidualnie poznaje, jakich wysiłków i środków używał sowiecki reżim totalitarny, aby stworzyć nowe środowisko społeczne, kulturalne i polityczne. Przestrzeń interaktywna zlokalizowana jest w centralnej części każdej sali wystawowej i uruchamia się w momencie wejścia zwiedzającego do zamkniętej przestrzeni nad szklaną podłogą. Tutaj do dyspozycji są różne formy aktywności: obejrzenie filmów obalających kłamstwa sowieckiej propagandy, galerii zdjęć, rozwiązanie quizu czy poznanie słownika z czasów sowieckich.
ALEJA WSPOMNIEŃ
Aleja Wspomnień to przestrzeń poświęcona wspomnieniom konkretnych osób i postaci zideologizowanych. Przez odsunięte zasłony można oglądać portrety i krótkie prezentacje ludzi żyjących w czasach sowieckich. Idąc alejką, słyszy się wspomnienia – niektóre cichną, inne stają się głośniejsze. Dokładnie odsłuchać wspomnienie można korzystając z inteligentnego przewodnika, zatrzymując się przy konkretnej postaci. Aleja Wspomnień jest ciekawa nie tylko dla poznania historii ludzi w różnym wieku, przedstawicieli różnych warstw społecznych, ich poglądów itp., ale także dla uświadomienia sobie, że za monochromatycznym tłumem kryją się poszczególne osoby. Jeśli się nie wsłucha w opinię każdej z nich, słychać jedynie polifoniczny szept.
FILM INTERAKTYWNY „JEDEN CZŁOWIEK, DWA LOSY”
Aleja Wspomnień kończy się zasłoniętą kurtyną „strefą autentyczną”, w której zwiedzający proszony jest o wyrażenie swojej opinii i sprawdzenie, ile jest w nim homo sovieticus.
Gdy zwiedzający stanie we wskazanym miejscu, zostaje sfotografowany. Na dwóch ekranach ukazują się jakby dwa różne możliwe losy gościa-bohatera. Lewy ekran pokazuje, co przydarzyło się człowiekowi podporządkowującemu się zasadom narzuconym przez system totalitarny. Wizerunek zwiedzającego zostaje wczytany do obrazu życia i bytu czasów sowieckich. Prawy ekran pokazuje sytuację, w której osoba nie pasuje do reżimu lub próbuje przeciwstawić się systemowi totalitarnemu. Wizerunek zwiedzającego eksponowany jest jako obiekt inwigilacji i represji ze strony systemu.
INFORMACJE DLA ZWIEDZAJĄCYCH
Czas zwiedzania wystawy „Projekt – HOMO SOVIETICUS”
(Pałac Dworski, Žirmūnų g. 1F):
| Poniedziałek | - |
| Wtorek | - |
| Środa | 10:00–18:00 |
| Czwartek | 10:00–18:00 |
| Piątek | 10:00–18:00 |
| Sobota | 10:00–18:00 |
| Niedziela | 10:00–17:00 |
Informacje o biletach
Bilet dla dorosłych – 6 €*.
Bilet dla uczniów, studentów i emerytów – 3 €*.
*Bilet uprawnia do zwiedzenia w tym samym dniu również ekspozycji muzealnej „Tajemnice dworu w Tuskulanach“ (Žirmūnų g. 1N).
Ostatnie bilety są sprzedawane na 30 minut przed zamknięciem muzeum.
MUZEUM „PROJEKT – HOMO SOVIETICUS”
Zleceniodawca i autor części historycznej ekspozycji
Centrum Badań nad Ludobójstwem i Ruchem Oporu Mieszkańców Litwy
Projekt wystaw, autor projektów technicznych i wykonawczych
Darius Baliukevičius
Przygotowanie projektu roboczego ekspozycji
UAB „FORTEco“
Instalacja ekspozycji
UAB „Amvesta”, UAB „MultimediaMark”, UAB „Salgesta”, UAB „Vilniaus kompiuterių servisas”
Autorzy koncepcji
Rasa Čepaitienė, Arūnas Streikus, Zita Pikelytė, Margarita Matulytė, Valdemaras Klumbys i Virginija Rudienė
Eksponaty udostępniły (dziękujemy):
Firmy, instytucje i organizacje
Lietuvos centrinis valstybės archyvas
Lietuvos ypatingasis archyvas
Lietuvos literatūros ir meno archyvas
Lietuvos valstybės naujasis archyvas
Jėzuitų vienuolyno biblioteka
Kauno apskrities viešoji biblioteka
Klaipėdos apskrities viešoji Ievos Simonaitytės biblioteka
Lietuvos aklųjų biblioteka
Lietuvos nacionalinė Martyno Mažvydo biblioteka
Lietuvos karo akademijos Karo mokslų ir technologijų biblioteka
LMA Vrublevskių biblioteka
Palangos miesto savivaldybės viešoji biblioteka
Panevėžio apskrities Gabrielės Petkevičaitės-Bitės viešoji biblioteka
Šiaulių apskrities Povilo Višinskio viešoji biblioteka
Vilniaus apskrities Adomo Mickevičiaus viešoji biblioteka
Alytaus kraštotyros muziejus
A. Baranausko ir A. Vienuolio-Žukausko memorialinis muziejus
Birštono muziejus
Kardinolo Vincento Sladkevičiaus memorialinis butas-muziejus
Kauno miesto muziejus
Kėdainių krašto muziejus
Kretingos muziejus
Lietuvos aviacijos muziejus
Lietuvos geležinkelių muziejus
Lietuvos jūrų muziejus
Lietuvos liaudies buities muziejus
Lietuvos nacionalinis dailės muziejus
Lietuvos nacionalinis muziejus
Lietuvos sporto muziejus
Lietuvos švietimo istorijos muziejus
Lietuvos teatro, muzikos ir kino muziejus
Maironio lietuvių literatūros muziejus
Mažosios Lietuvos istorijos muziejus
Muitinės muziejus
Panevėžio kraštotyros muziejus
Rokiškio krašto muziejus
Šiaulių „Aušros“ muziejus
Trakų istorijos muziejus
Ukmergės kraštotyros muziejus
Utenos kraštotyros muziejus
Vilkaviškio rajono Suvalkijos (Sūduvos) kultūros centras-muziejus
Vilniaus Gaono žydų istorijos muziejus
Vilniaus memorialinių muziejų direkcija
Vytauto Didžiojo karo muziejus
Zarasų krašto muziejus
Žemaičių muziejus „Alka“
Kauno arkivyskupijos kurija
Kauno arkivyskupijos kurija
Kauno technologijos universiteto Architektūros ir statybos institutas
Kūrybinė fotografų grupė „TRIVA“
Lietuvos kino centras
Lietuvos kultūrizmo federacija
Lietuvos mokslų akademija
Lietuvos muzikos informacijos centras
Lietuvos nacionalinis radijas ir televizija
Lietuvos politinių kalinių ir tremtinių sąjunga
Lietuvos politinių kalinių ir tremtinių sąjungos Pakruojo filialas
Policijos departamentas prie Lietuvos Respublikos vidaus reikalų ministerijos
Specialieji socialinės globos namai „Tremtinių namai“
Vilniaus universiteto planetariumas
Vilniaus vaikų globos namai
Visagino „Gerosios vilties“ progimnazija
Visagino švietimo centras
VšĮ Antano Sutkaus fotografijų archyvas
VšĮ Vytauto Kernagio fondas
Osoby prywatne
Albinas Šimanauskas
Aleksandras Macijauskas
Aleksandras Rasiulis
Alfredas Rukšėnas
Algimantas ir Mindaugas Černiauskai
Algimantas Kuras
Algimantas Kvedaravičius
Algirdas Markūnas
Aloyzas Stasiulevičius
Ana Miškinienė
Andrius Bendoravičius
Arkadijus Vinokuras
Arnoldas Stasiulis
Arūnas Bubnys
Arvydas Makauskas
Asta Žižienė
Audrius Dabrovolskis
Audronė Juodzevičienė
Aušra Dilinskytė
Aušra Vasiliauskienė
Aušrinė Jurgelionytė
Beata Stanevičienė
Birutė Anaitienė
Birutė Kanevičienė
Birutė Panumienė
Birutė Vidauskaitė-Andziulienė
Česlovas Znamerovskis (Gintaras Znamerovskis)
Daiva Judeikytė
Dalia Urbonienė
Deimantė Kazokaitė
Dmitrij Matvejev
Dmitrijus Bulybenko
Dovilė Lauraitienė
Dovilė Maneikytė
Domicelė Tarabildienė (Rimtas Tarabilda)
Edita Vainorienė
Edmundas Jankūnas
Eduardas Juchnevičius (Martynas Juchnevičius)
Elena Matulionienė
Eugenijus Peikštenis
Gabrielė Šlimaitė-Kadžiulienė
Genutė Šakalienė
Gertrūda Dačiulienė
Gintaras Damanskas
Gintaras Lauraitis
Gintaras Mačeika
Gintarė Marija Vapšienė
Goda Damaševičiūtė
Halina Untanienė
Ieva Bartasevičiūtė
Inga Raubaitė
Irena Giedraitienė
Janina Dunovskaja
Jelena Parasonienė
Joana Jakučionienė
Jolita Šilingienė
Jonas Jagėla
Jonas Kareniauskas
Jonas Kuzminskis (Mykolas Kuzminskis)
Jonas Lenkutis
Jonas Nemanis
Jonas Paršeliūnas
Julijus Balčikonis
Juozas Galkus
Jurga Mačionytė
Karolis Šlivinskas
Kęstutis Grigaliūnas
Kęstutis Litvinienko
Klaudijus Driskius
kun. Dovydas Grigaliūnas
kun. Medardas Čeponis
kun. Robertas Grigas
Laima Dačiulytė
Laima Malinauskaitė-Šimanauskienė
Laima Petrauskienė
Laima Šinkūnaitė
Laimonas Kemėras
Laimutė Jurkienienė
Leonora Žukienė
Lika Kuodienė
Lina Šlapelytė
Lolita Auksė Raudienė
Lukas Sazinas
Manfridas Rodžius
Margarita Starkevičiūtė
Martynas Ervinas Peteraitis
Martynas Tininis
Mindaugas Strockis
Miroslav Grabovki
Nadežda Zajančkovskaja
Napaleonas Petrulis (Ieva Matulionytė)
Nijolė Koženevskaja
Petras Gvazdauskas
Povilas Jakučionis
Ramūnas Skvireckas
Ramusis Lapinskas
Rasa Čepaitienė
Algimantas Žižiūnas (Regina Žižiūnienė)
Renata Stonytė
Rima Misėkienė
Rima Petronėlė Gudelytė
Rimantas Dichavičius
Rimantas Dūda
Rimantas Jankauskas
Rimantas Matulis
Rimantas Petrikas
Rimantas Rimkevičius
Rimtas Tarabilda
Rita Juškevičienė
Rytas Narvydas
Robertas Antinis
Romualdas Kęstutis Augūnas
Romualdas Obelevičius
Romualdas Požerskis
Romualdas Rakauskas
Rūta Trimonienė
Saulius Domarkas
Saulius Kruopis
Saulius Pilinkus
Sergėjus Jovaiša
sesuo Gerarda Elena Šiuliauskaitė
Severija Inčirauskaitė-Kriaunevičienė
Sigita Kasparaitė
Sigita Žilionytė
Sigitas Baltramaitis
Silvestras Džiaugštas
Silvija Kurienė
Simona Mekionytė
Stanislovas Stasiulis
Tautvydas Kontrimavičius
Teresė Birutė Burauskaitė
Tomas Petrauskas
Vaidas Rindzevičius
Vaidenė Grybauskaitė
Valentinas Antanavičius
Valerij Koreškov
Vilius Puronas
Vilma Dubonienė
Vilma Juozevičiūtė
Vincas Dilka (Teodora Dilkienė)
Vincas Kisarauskas (Aistė Kisarauskaitė)
Violeta Baranovskienė
Violeta Jasinskienė
Virgilijus Šonta
Vytautas Daraškevičius
Vytautas Jurkūnas (Vytautas Jurkūnas)
Vytautas Stanionis
Vytautas Starikovičius
Vladas Jankauskas
Vladas Vildžiūnas (Liudvika Pociūnienė)
Vladimiras Tarasov
Zenonas Bulgakovas
Zenonas Tarakevičius
Zigmas Tamakauskas
Zita Buržaitė-Vėžienė
Žana Bugaj
ir kiti, kurie prisidėjo prie šio muziejaus atsiradimo ar įrengimo.